Kytköksissä

ENG

When I was a teenager I used to collect posters, and my room was covered from bottom to top with movie posters and magazine posters. There was one poster that said: “Koti on siellä missä milloinkin kukin odottaa” (Home is where you'll always be welcome). I wasn't sure what it meant at the time, but it was a nice picture and the poster occupied a place of honor in the upper corner of the door. 

Actually, I like to imagine that I'm a turtle, and then it turns out that I am my own house. Because honestly, I can't call one particular place home. We lived in Moscow when I was a child and it was much easier: there was a kindergarten, there were afterschool programs, and then there was home, where I had my mother, my food and my cartoons. Home is where you feel good.

And then we moved to Finland and home was suddenly split in two. Accordingly, I had to feel that I belonged in both places. I have been standing with my feet on two ice floes, which are drifting apart, not knowing which one to stay on. This is because to me home is everywhere, but I am a stranger everywhere. 

So the concept of home for me now is not so straight forward, but rather blurry. Home is not a building, not a city, not even a country or culture. It is a place to which you want to return at the end of the day and where you don’t want to leave. Home is people who accept you as you are, they listen to you and hear you. “Home is where you'll always be welcome.”

FIN

Teininä keräilin julisteita ja huoneeni oli lattiasta kattoon tapetoitu elokuvajulisteilla ja lehdistä saaduilla julisteilla. Seinällä oli myös juliste, jossa luki ”Koti on siellä missä milloinkin joku odottaa.”

En vielä silloin tajunnut tuota ajatusta, mutta kuva oli kaunis ja juliste oli kunniapaikalla nurkassa oven yläpuolella.

Kuvittelen mielelläni itseni kilpikonnaksi ja silloin olen itse oma kotini. Koska jos olen aivan rehellinen, en voi kutsua yhtään tiettyä paikkaa kodikseni. Lapsena, kun asuimme Moskovassa, kaikki oli yksinkertaisempaa: päiväkoti, kerhot, ja koti, jossa oli äiti, ruokaa ja lastenohjelmat. Koti oli se paikka, jossa oli hyvä olla.

Mutta sitten muutimme Suomeen ja kaikkea olikin yhtäkkiä kaksi. Piti tuntea olevansa oma itsensä siellä ja täällä. Seisoin (ja seison) jalat kahden eri suuntiin liikkuvan jäälautan päällä enkä tiedä, kummalle jäisin. Koska kotini on kaikkialla, mutta olen kaikkialla vieras.

Siksi kodin käsite ei minulle ole niin tarkkarajainen. Koti ei ole mikään rakennus, mikään kaupunki, eikä edes mikään maa tai kulttuuri. Se on paikka, jonne haluaa palata päivän päätteeksi ja josta ei haluta lähteä. Koti on ihmisiä, jotka hyväksyvät sinut ja kuuntelevat ja kuulevat sinua. ”Koti on siellä, missä milloinkin joku odottaa”. 

RUS

В подростковом возрасте я коллекционировала плакаты, моя комната была снизу доверху обклеена постерами кино и плакатами из журналов. Был один плакат, на котором было написано: ”Koti on siellä missä milloinkin kukin odottaa” (Дом там, где тебя всегда будут ждать). Смысл тогда был ещё не понятен, но картинка была красивая и плакат занял почётное место в верхнем углу за дверью. 

А вообще мне нравится представлять, что я черепаха, и получается, что я сама себе дом. Потому что, если честно, одного конкретного места назвать домом я не могу. В детстве, когда мы жили в Москве, было намного проще: есть детский сад, есть кружки, а есть дом, где мама, еда и мультики. Дом – это где хорошо.

А потом мы переехали в Финляндию и дом вдруг раздвоился. Получалось, что и там, и там надо было чувствовать себя своей. Я стояла (и стою) ногами на двух разъезжающихся льдинах, не зная, на какой остаться. Потому что дом у меня везде, но я везде чужая. 

Поэтому теперь для меня дом как понятие имеет более размытые границы. Дом – это не здание, не город и даже не страна и не культура. Это место, куда хочется вернуться в конце дня и откуда не хочется уходить. Дом – это люди, которые тебя принимают, слушают и слышат. «Дом там, где тебя всегда будут ждать».