Kytköksissä

ENG

I have never lived in this house, nor have I ever been inside, although I am curious to see what things there look like. The house was built in 1885 by my great-grandfather along with several other buildings. This Dementyeff’s stone mansion is the only one that survived. The house has fascinated me all my life. But the real deep connection to “my” space is to the city, Helsinki, especially Taka-Töölö, where I was born, and Ullanlinna, where I went to school.

Indeed, the fact that I am Russian is crucial to me, even though I have German, Italian, and Spanish blood in me… Only the Finnish blood is missing. However, since I married a French, whose mother was a Swedish-speaking Finn, my children are partly Finnish.

In my childhood, it was always emphasized that our ancestors lived here when the Grand Duchy of Finland was a part of Russia, that “we are not emigrants”. In Finland, the word “emigrant” was firmly attached to those who fled Russia after the October Revolution.

My parents were very “leftist”. They even thought about moving to the Soviet Union sometime in the 1950s. Luckily there was a man who convinced them not to do it. Later, the Soviet invasion of Prague in 1968 was something my parents could not accept.

The attitudes towards Russian were very hostile, especially in my youth. Up until school's graduation in the 1970s, I would pick up a fight if I heard the insulting word “ryssä”. In the families of the “old” Russians, Swedish was often spoken rather than Russian. For example, my cousins spoke Swedish and never learned Russian. But we spoke only Russian at home. I didn't even know Finnish before I started school. With many of my friends, we have been speaking Russian for our whole lives. However, some of my peers have lost their mother tongue. It is a pity…

FIN

En ole koskaan asunut tässä talossa, en ole edes käynyt sen sisällä, mutta olisi hyvin mielenkiintoista nähdä, millaista siellä on. Talon rakennutti isoäitini isä vuonna 1885 usean muun talon lisäksi. Vain tämä Dementjeffin kivikartano on säilynyt. Talo on kiehtonut minua koko ikäni. Rakkauteni kotikaupunkiini Helsinkiin on kuitenkin herännyt ja kehittynyt muualla – Taka-Töölössä, jossa synnyin ja Ullanlinnassa, jossa kävin koulua.

Venäläisyys on tärkeä osa identiteettiäni. Olen venäläinen, vaikka minussa on saksalaista, italialaista ja espanjalaistakin verta. Suomalaista verta minussa ei sen sijaan ole ollenkaan. Mutta koska menin naimisiin ranskalaisen miehen kanssa, jonka äiti oli suomenruotsalainen, lapseni ovat osittain suomalaisia.

Kotonani korostettiin aina, että me emme ole emigrantteja. Sukuhan asui täällä, kun Suomi oli vielä suuriruhtinaskunta ja osa Venäjää. Emigranteiksi on tapana kutsua niitä venäläisiä, jotka pakenivat Venäjän vallankumousta Suomeen.

Vanhempani olivat poliittisesti vankasti vasemmalla. He pohtivat jopa muuttoa Neuvostoliittoon joskus 50-luvulla. Eräs ihminen sai heidät onneksi luopumaan ajatuksesta. Myöhemmin Neuvostoliiton hyökkäys Prahaan oli asia, jota he eivät voineet hyväksyä.

Venäläisiin suhtauduttiin etenkin nuoruudessani hyvin vihamielisesti. Koko kouluaikani – pääsin ylioppilaaksi 1970 – olin nyrkit pystyssä, kun kuulin loukkaavan ryssä-sanan. Monissa venäläisissä perheissä puhuttiin mieluummin ruotsia kuin venäjää. Minun serkkuni eivät esimerkiksi koskaan oppineet venäjää. Heidän kanssaan puhuin ruotsia, mutta meillä puhuttiin vain venäjää. Suomea en edes osannut, ennen kuin menin kouluun. Monien täkäläisten venäläisten  kanssa puhumme aina venäjää, mutta jotkut ikätoverini ovat luopuneet äidinkielestään. Se on surullista...

RUS

Я никогда не жила в этом доме и даже никогда не бывала внутри, хотя мне бы очень хотелось посмотреть, как там всё выглядит сейчас. Его построил в 1885 году мой прадед, наряду с несколькими другими домами. Сохранился только этот – Dementjeffin kivikartano. Само понятие дома для меня относится именно к нему. Но настоящие глубокие связи со «своим» пространством у меня с городом, с Хельсинки («Гельсингфорсом», как говорили подруги моей бабушки), особенно Taka-Töölö, где я родилась, и Ullanlinna, где ходила в школу. 

Конечно, очень важно для меня, что я – русская, хотя во мне есть и немецкая, и итальянская, и испанская кровь... Нет только финской. Но поскольку я вышла замуж за француза, мать которого была шведской финкой, мои дети частично финны. 

В моём детстве всегда подчёркивалось, что наши предки жили здесь ещё тогда, когда Великое княжество Финляндии входило в состав России, что «мы не эмигранты». Слово «эмигранты» закрепилось в Финляндии за теми, кто бежал из России после Октябрьской революции. 

Мои родители были очень «левыми», даже думали о переезде в Советский Союз. Был человек, который убедил их, что не надо этого делать. Спасибо ему. Вторжение в Прагу 1968 года родители всё же не проглотили.

К русским в моей молодости относились очень враждебно. До конца школы – в 1970 году – я дралась, когда слышала оскорбительное “ryssä”. В семьях «старых» русских часто говорили по-шведски, например с моими двоюродными сёстрами и братом я общалась на  шведском. Но дома мы говорили только по-русски. Финского я даже не знала до школы. Со многими подругами мы всю жизнь говорим по-русски. Некоторые мои сверстники утратили свой язык. Это жалко…