Kytköksissä

ENG

​​In five and a half years of living in Finland, I moved six times. I quickly get used to a new environment. I do not like moving but life keeps inviting me to move on. In Moscow, I was a house flower who lived in peace and comfort of one place, in a quiet swamp, not particularly eager to get some place else. Now no place can keep me for long and make me put my roots down. I find myself everywhere, and nowhere in particular. Since I moved, many things have happened to me for the first time: I have grown professionally, experienced my first accomplishments, found faith in myself, and a belief that things will eventually get better. I have really gotten to know myself and some wonderful people. My old connections did not break despite the time and distance, but they have gotten stronger. Everything superfluous is now in the past, and what is left is real, precious, and alive.

For the past two years, I have been living in Turku. I moved here spontaneously with a feeling of despair, without knowing what to expect. Then I started my master's studies in the history of arts. I had no expectations, I was going with an open heart. I did not know anyone in Turku, but the city has become a happy place for me, a place where many things have changed for the better. I have started studying what I have always dreamed of studying, made good friends, met many wonderful people, and gotten married to my husband. Soon, my child will be born here.  

 Despite my principle of not getting attached to a physical place and living my life as if I am about to move at any moment, my new life situation has made me want to build a comfortable nest for the three of us that I could call home. Due to the circumstances, I had to move and furnish a new apartment on my own while being 6 months pregnant and continuing with my studies and projects. When there is a goal, there are no obstacles. That is my motto. It applies to little everyday things, as well as global challenges. 

It is hard to say whether we are to stay here and where we will end up in a year. As of now, I like the place where I live. I can say that I am home since my home is me, it is the world inside me. The world that is both world and peace (Rus. «мир» = world, peace). My family. I tend to look inwards more than outwards.

FIN

Viiden ja puolen vuoden aikana Suomessa olen vaihtanut asuinpaikkaan kuudesti. Sopeudun ja totun nopeasti uuteen ympäristöön, enkä pidä muuttamisesta, mutta elämä kutsuu liikkumaan eteenpäin. Moskovassa olin kotihiiri, joka oli elänyt hyvinvoinnissa, mukavasti samassa paikassa, hiljaisessa nurkassaan, enkä pyrkinyt erityisesti lähtemään mihinkään. Nyt sellaista paikkaa ei enää ole, joka voisi pitää minut pitkään aloillaan ja johon juurtua. Löydän itseni kaikkialta, enkä konkreettisesti mistään. Monet asiat ovat tapahtuneet minulle ensimmäistä kertaa muuton jälkeen: olen kehittynyt ammatillisesti ja kokenut ensimmäiset saavutukseni, olen löytänyt uskon itseeni ja siihen, että asiat lopulta järjestyvät parhain päin, olen todella tutustunut itseeni ja lisäksi olen tutustunut mukaviin uusiin ihmisiin. Vanhat ihmissuhteet eivät ole vuosien ja etäisyyden saatossa katkenneet, vaan vahvistuneet. Kaikki ylimääräinen on jäänyt pois, ja jäljelle on jäänyt vain todellinen, arvokas ja elävä.

Viimeiset kaksi vuotta olen asunut Turussa, jonne muutin spontaanisti ja jotenkin epätoivoisena, tietämättä, mikä minua odottaisi, edessäni tuntematon. Sitten aloin opiskella taidehistorian maisterintutkintoa. Minulla ei ollut mitään odotuksia, tulin sydän avoinna. Kaupunki, josta en tuntenut ketään, on ollut minulle onnellinen paikka, jossa moni asia elämässäni on muuttunut. Olen alkanut opiskella sitä, mitä aina haaveilin opiskelevani, löytänyt hyviä ystäviä, olen tavannut paljon ihania ihmisiä, mennyt naimisiin mieheni kanssa ja lapseni syntyy pian.

Huolimatta periaatteesta olla sitoutumatta fyysiseen paikkaan, vaan elää niin, että joka hetki olen valmis siirtymään uuteen paikkaan, uusi elämäntilanne on herättänyt minussa halun rakentaa meille kolmelle pesän, jota voisin kutsua kodiksi. Viimeisimmän muuton tein olosuhteista johtuen yksin ja kuudennella kuulla raskaana, jatkaen samaan aikaan opintojani ja projektejani. Kun on tavoite, ei ole esteitä, se on mottoni. Se koskee niin arjen banaaleja pikkuasioita kuin globaaleja haasteitakin.

Vaikea sanoa, jäämmekö tänne, tai missä olemme vuoden kuluttua. Tällä hetkellä pidän asuinpaikastani. Voin sanoa olevani kotona, sillä kotini olen minä itse ja sisäinen maailmani. Maailma, joka on sekä maailma että rauha (ven. mir = maailma, rauha). Perheeni. Katson enemmän sisään kuin ulos päin.

RUS

За 5,5 лет в Финляндии я 6 раз меняла место жительства. Я быстро привыкаю к новым условиям и не люблю переезды, но жизнь предлагает мне двигаться дальше. В Москве я была домашним цветочком, который жил в благополучии и комфорте на одном месте, в тихом болотце, и не особенно стремился куда-то вырваться. Сейчас уже нет такого места, которое могло бы удержать меня надолго и заставить пустить корни: я нахожу себя везде и нигде конкретно. Многие вещи случились со мной впервые после переезда: профессиональное становление и первые достижения, обретение веры в себя и в наилучший исход вещей, настоящее знакомство с собой, сближение с замечательными людьми. Старые связи с годами и расстоянием не разорвались, а укрепились, некоторые даже возродились самым судьбоносным образом. Всё лишнее отсеялось, осталось лишь настоящее, (драго)ценное, живое.

Последние два года я живу в Турку, куда переехала спонтанно и в каком-то отчаянии, с непониманием, что меня ждёт, и неизвестностью перед глазами, а потом начала учиться в магистратуре на искусствоведа. У меня не было никаких ожиданий, я ехала с пустой головой и открытым сердцем. Этот город, где я никого не знала, стал для меня самым счастливым местом, где многое в моей жизни изменилось. Я начала изучать то, что всегда мечтала, обрела хороших друзей, встречала и продолжаю встречать прекрасных людей, расписалась с моим мужем, и скоро здесь родится мой ребёнок. 

Несмотря на принцип не привязываться к физическому месту и жить так, будто я готова в любой момент собраться и двигаться дальше, новые жизненные обстоятельства пробудили во мне желание свить уютное гнездо для нас троих, которое я могла бы называть домом. Последний переезд я, в силу обстоятельств, совершала в одиночку на 6-м месяце беременности, продолжая учиться и заниматься проектами. Когда есть цель, не существует препятствий – вот мой девиз. Это касается как бытовых банальностей, так и глобальных вещей.

Сложно сказать, задержимся ли мы здесь, и где окажемся через год. Сейчас мне нравится место, где я живу. Я могу сказать, что я дома, потому что мой дом – это я сама, это мир внутри меня. Мир, который и world, и peace. Моя семья. Я больше смотрю внутрь, чем наружу.